Axioperiergos
Οι ταινίες που λίγοι μπορούν να δουν ως το τέλος…
Υπάρχει το καλό σινεμά, το κακό σινεμά και αυτό που δεν ξέρεις πραγματικά γιατί έχει φτιαχτεί!
Δεν είναι μόνο το αίμα, το σπέρμα, η βία, το γκροτέσκο και σύσσωμη η ανθρώπινη παρακμή, είναι η αληθοφάνεια και η σαδιστική λατρεία με την οποία περιβάλλουν οι δημιουργοί τα ανίερα αυτά έργα τους που σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα σου από τη μεγάλη οθόνη της σκοτεινής αίθουσας που οι δυστυχείς περιστάσεις σε έφεραν εντός της.
Βιασμοί, αποκεφαλισμοί, μαρτύρια και βασανιστήρια μπλέκονται λοιπόν ιδανικά με σαδομαζοχισμό, νεκροφιλία και όλων των λογιών τις γνωστές στον άνθρωπο σεξουαλικές παραφιλίες, φτιάχνοντας ένα σκηνικό που είναι απαγορευτικό για τον μέσο κινηματογραφόφιλο!
Κάποιες βέβαια από τις εντελώς διεστραμμένες αυτές απόπειρες να φτιαχτεί σινεμά καταρρίπτουν όρια, ανοίγουν νέους κινηματογραφικούς δρόμους και αλλάζουν τελικά τις τρέχουσες προσλαμβάνουσες για τα κινηματογραφικά είδη και το επιτρεπτό ή μη του περιεχομένου, ιδιαίτερα όταν φέρουν υπογραφές δημιουργών που δεν προσπαθούν απλώς να προκαλέσουν.
Με αυτά υπόψη και με όλη την ιστορία που έχει στις πλάτες του το λεγόμενο «διεστραμμένο σινεμά», μόνο εύκολη δεν είναι η επιλογή. Αν και αυτές που φιγουράρουν τελικά στη λίστα μας βασίστηκαν στον κινηματογραφικό τους αντίκτυπο, τη διαχρονικά άρρωστη σαγήνη τους στο κοινό και το πόσο σόκαραν φυσικά στην εποχή τους.
Και όχι, δεν θα βρείτε ταινίες σαν το «Funny Games» (1997) του Χάνεκε, τα «Μη Αναστρέψιμος» (2002) και «Κουρδιστό Πορτοκάλι» (1971), ούτε καν το εντελώς άρρωστο «Human Centipede» (2009) ή το μνημειώδες «The Last House on the Left» (1972) του Γουές Κρέιβεν. Γιατί είτε το πιστεύετε είτε όχι, υπάρχουν και χειρότερα (ή καλύτερα, όπως το δει κανείς!)…
1. «Martyrs» (2008)
Ο γνωστός για τα «υπερβατικά» φιλμ του Γάλλος κινηματογραφιστής Pascal Laugier έφτιαξε το 2008 μια από τις πλέον σοκαριστικές ταινίες όλων των εποχών. Δύο γυναίκες που είχαν κακοποιηθεί στην παιδική τους ηλικία αποφασίζουν να πάρουν εκδίκηση από την άδικη κοινωνία, αν και σύντομα θα πιαστούν στα δίχτυα σαλεμένης θρησκόληπτης σέχτας, όταν και θα αρχίσει ένα πρωτόγνωρα σαδιστικό πάρτι κατήχησης, ακρωτηριασμών, αιχμαλωσίας και όλης της κακοποίησης που μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος. Δεν έχει καθόλου άδικα τη σκοτεινή φήμη του…
2. «Begotten» (1990)
Ο αβάν-γκαρντ σκηνοθέτης Elias Merhige (του επίσης σοκαριστικού «Shadow Of The Vampire») αποφασίζει να πειράξει με την πειραματική του πένα τη βιβλική ιστορία της Γένεσης. Η ταινία ξεκινά με τον Θεό να σκοτώνει τον εαυτό του και από τα νεκρά του σπλάχνα να ξεπηδά η Μητέρα Γη, η οποία θα δώσει κάποια στιγμή μακάβρια ζωή στον Γιο της Γης, ο οποίος με τη σειρά του θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια ομάδα κανιβάλων χωρίς πρόσωπο, οι οποίοι θα τραφούν από τις σάρκες του.
Η πλοκή δεν αποκαλύπτει φυσικά την πλήρη έκταση της κινηματογραφικής θηριωδίας και το «Begotten» παραμένει αξεπέραστο σε όρους εντοσθιακής ατμόσφαιρας και ανείπωτης φρίκης. Ασπρόμαυρο, χωρίς διαλόγους και μουσική και μόλις 78 λεπτά σε διάρκεια, έχεις μπροστά σου ένα από τα ανατριχιαστικότερα κινηματογραφικά πειράματα όλων των εποχών…
3. «Eraserhead» (1977)
Όταν κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία του μαέστρου Ντέιβιντ Λιντς, πυροδότησε αμέσως ένα νέο κινηματογραφικό υποείδος που ονομάστηκε «Σωματικός Τρόμος». Το απόκοσμο οπτικά και βαθύτατα στοχαστικό φιλμ εγείρει εφιάλτες για τη μηχανοποίηση του ανθρώπου σε μια μετα-αποκαλυπτική βιομηχανική κοινωνία, την ίδια ώρα που το καταραμένο και μεταλλαγμένο μωρό ωθεί τον μπαμπά του να το κατακρεουργήσει μέσα στην παραζάλη της τρέλας του.
Εδώ λείπουν βέβαια οι σκηνές βασανισμού, αν και το «Eraserhead» αντισταθμίζει σε όρους φρίκης μέσω της μακάβριας ατμόσφαιράς του, των παραισθήσεων και της θόλωσης πραγματικότητας και φαντασίας. Αν και αυτός που ψάχνει το γκροτέσκο θα το βρει και με το παραπάνω στη σκηνή που ο πατέρας ανοίγει τις φασκιές του παραμορφωμένου μωρού για να δει τα εκτεθειμένα όργανά του, πριν μαχαιρώσει με μανία την ωμή σάρκα…
4. «Nekromantik» (1988)
Το εντελώς αμφιλεγόμενο φιλμ τρόμου του γερμανού κινηματογραφιστή Jοrg Buttgereit εξερευνεί πειραματικά έννοιες όπως η αγάπη, η βία, το σεξ και η νεκροφιλία φυσικά! Ένα νεαρό ζευγάρι με μια διεστραμμένη εμμονή πειραματίζεται με τη σεξουαλική του παρέκκλιση, παίζοντας λάγνα με την τεράστια συλλογή από καλοδιατηρημένα ανθρώπινα απομεινάρια, μέχρι που ο πρωταγωνιστής σκοντάφτει πάνω σε ένα ολόκληρο πτώμα.
Το παίρνει σπίτι φυσικά και το ψυχανώμαλο ζευγάρι βρίσκει τώρα ένα νέο ερωτικό παιχνίδι! Βίαιο και σεξουαλικά άρρωστο ως εκεί που δεν παίρνει, το «Nekromantik» είναι γροθιά στο στομάχι του παραδοσιακού κινηματογράφου, καθώς πολλοί πίστεψαν ότι η έβδομη τέχνη δεν θα μπορούσε ποτέ να δείξει κάτι τέτοιο. Απαγορεύτηκε σε πλήθος χωρών και έθεσε νέα όρια σε επίπεδο αηδιαστικά απάνθρωπου φιλμ…
5. «I Spit on Your Grave» (1978)
Επίσης γνωστό ως «Day of the Woman», είναι ένα άλλο ένα φιλμ εκδίκησης, αν και ο ψυχολογικός τρόμος δεν είναι εδώ το ζητούμενο του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Meir Zarchi. Μια νεαρή συγγραφέας βιάζεται, ξυλοκοπείται, βασανίζεται και αφήνεται να πεθάνει από μια συμμορία εκφυλισμένων αντρών, αν και επιβιώνει τελικά ψάχνοντας πλέον εκδίκηση.
Η προσωπική της σταυροφορία διασφαλίζει το γεγονός ότι θα παρακολουθήσουμε αιματοχυσίες, ανείπωτα βασανιστήρια και μεγαλειώδεις εκρήξεις ανθρώπινης αχρειότητας! Απαγορευμένο για δεκαετίες ολόκληρες σε πολλές χώρες της Ευρώπης, έχει αποκτήσει πια σκληροπυρηνικούς θαυμαστές για την αμείλικτη σκληρότητα και την ακόρεστη δίψα του για αίμα.
