Axioperiergos
5. Η θανατική ποινή
Την ώρα που η εσχάτη των ποινών συνεχίζει να αποτελεί θέμα αντιπαράθεσης σε πολλές γωνιές της οικουμένης, ένα από τα επιχειρήματα εναντίον της παραμένει αναντίρρητο: δεν είναι λίγες οι φορές που αθώοι πολίτες βρίσκονται στο απόσπασμα (ή την αγχόνη ή την ηλεκτρική καρέκλα κ.λπ.) και θανατώνονται πριν αποδειχθεί η αθωότητά τους. Πρόσφατη δικαστική έρευνα απέδειξε πως ένα καλό ποσοστό των θανατοποινιτών προκύπτει έπειτα από λάθος απόφαση, την ίδια ώρα που ένα 4,1% εξ αυτών θα απαλλάσσονταν από τις κατηγορίες αν προλάβαιναν τη φονική ένεση.
Τα περιστατικά με αδίκως καταδικασθέντες αμερικανούς πολίτες που αντιμετώπισαν την κεφαλική ποινή πολλά και τραγικά, ιδιαίτερα σε υποθέσεις με δράστη μέλος μειονοτικών ομάδων, καθώς οι ένορκοι σπεύδουν να καταδικάσουν βασιζόμενοι σε στερεότυπα και προκαταλήψεις (όπως προκύπτει από σωρεία μελετών για το ποινικό σύστημα των ΗΠΑ).
Το μη κυβερνητικό σωματείο Innocence Project έχει ξεψαχνίσει τέτοιες υποθέσεις αναγκάζοντας πολλές φορές τις δικαστικές αρχές των ΗΠΑ σε μετά θάνατον αθώωση του εγκληματία, βάζοντας τη συζήτηση για τα χρονικά της τιμωρητικής κοινωνίας ξανά στο στόχαστρο του δημόσιου διαλόγου. Δεν είναι λίγοι αυτοί που σκοτώνονται με συνοπτικές διαδικασίες για εγκλήματα που δεν διέπραξαν ποτέ, σε μια υπόθεση που και ένας ακόμα αθώος νεκρός θα ήταν πολύ…
4. Τα «παπαγαλάκια» και η παρακολούθηση όλων
Μπορεί η ελευθερία του λόγου να είναι ένας από τους πυλώνες του προωθημένου αμερικανικού Συντάγματος, κανείς δεν μπορεί όμως να μιλήσει πια στις ΗΠΑ κατά της κυβέρνησης. Όσοι προσπάθησαν να αποκαλύψουν απόρρητα ντοκουμέντα για τους τρόπους που παρακολουθούν οι ΗΠΑ τους πολίτες τους υφίστανται διώξεις, με τα ονόματα του Μπράντλεϊ Μάνινγκ (πλέον Τσέλσι Μάνινγκ) και του Έντουαρντ Σνόουντεν να μένουν εδώ ορόσημα.
Ο Μάνινγκ αποκάλυψε τις αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν και τα όσα έκνομα έκαναν εκεί μέσα από 250.000 διπλωματικά τηλεγραφήματα και έφαγε 35 χρόνια φυλακή, την ίδια ώρα που Σνόουντεν έδειξε στην εμβρόντητη οικουμένη την απαράμιλλη έκταση των αμερικανικών παρακολουθήσεων ζώντας πλέον ως φυγάς. Η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας της Αμερικής, η διαβόητη NSA, έστησε ένα δαιδαλώδες πλέγμα παρακολουθήσεων τόσο σε εθνικό όσο και διεθνές επίπεδο, υποκλέπτοντας πρακτικά τα πάντα, ακόμα και το 75% των τηλεφωνικών κλήσεων που γίνονται σε αμερικανικό έδαφος!
Ο μηχανισμός είχε στήσει τα πλοκάμια του και στο διαδίκτυο, με τα διαβόητα κατασκοπευτικά λογισμικά της NSA (όπως το τρομακτικότατο «Prism» αλλά και ένα ακόμη που συγκεντρώνει μεταδεδομένα από κάθε τηλεφωνική κλήση που γίνεται στις ΗΠΑ!) να είναι σε θέση να εγκαινιάσουν με πρωτόγνωρη δυναμική την καλύτερη ενσάρκωση του «Μεγάλου Αδερφού» που είδαμε ποτέ. Κανείς Αμερικανός δεν είναι ασφαλής από την αδιακρισία της κυβέρνησής του…
3. Το Μονοπάτι των Δακρύων
Με τον ποιητικό αυτό χαρακτηρισμό έχει περάσει στην Ιστορία η αναγκαστική μετεγκατάσταση των Ινδιάνων το 1838, ο ξεριζωμός από τις παραδοσιακές εστίες τους δηλαδή προς όφελος του λευκού αποικιοκράτη. Οι Τσερόκι, οι Κρικ και πολλές ακόμα φυλές εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα ιερά χώματα και να στοιβαχτούν σε ινδιάνικους καταυλισμούς της σημερινής Οκλαχόμα, με το σταδιακό πλάνο των λευκών να έχει εγκαινιαστεί σε μικρότερη κλίμακα ήδη από το 1831.
Οι περήφανοι Ινδιάνοι υπέφεραν πολύ στο ταξίδι που δεν θα είχε γυρισμό και αναρίθμητοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στον δρόμο, αποκαμωμένοι από την εξάντληση, την πείνα και τις κακουχίες. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι από τους 15.000 Τσερόκι περισσότεροι από 4.000 δεν έφτασαν ποτέ στην Οκλαχόμα. Μέχρι το 1837, κάπου 46.000 Ινδιάνοι των νοτιοανατολικών πολιτειών είχαν ξεριζωθεί από τα πατρώα χώματα, προσφέροντας έτσι με τη θυσία τους 25 εκατ. στρέμματα στον λευκό Ευρωπαίο του Νέου Κόσμου…
2. Τα στρατόπεδα κράτησης των Αμερικανο-Ιαπώνων
Η αμερικανική κυβέρνηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μάντρωμα των αμερικανών πολιτών ιαπωνικής καταγωγής ήταν η καλύτερη λύση μεταξύ μιας μακράς σειράς κακών επιλογών το 1942. Κι έτσι 120.000 περίπου Αμερικανο-Ιάπωνες κατέληξαν σε στρατόπεδα κράτησης, με το προεδρικό διάταγμα του Ρούσβελτ να ξεριζώνει τους Ιάπωνες από τη Δυτική Ακτή και να τους φέρνει σε κατάσταση αιχμαλωσίας σε κέντρα με συρματοπλέγματα.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου, οι Αμερικανοί ιαπωνικής καταγωγής θεωρήθηκαν εχθροί του κράτους ή στην καλύτερη ύποπτοι, γι’ αυτό και απομονώθηκαν από την κοινωνία. Παρά το γεγονός ότι το 62% εξ αυτών ήταν μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που είχαν γεννηθεί σε αμερικανικό έδαφος!
1. Η Υπόθεση Ντρεντ Σκοτ
Οι ασύλληπτες περιπέτειες των Αφρο-Αμερικανών στον Νέο Κόσμο θα χρειάζονταν ιδιαίτερο άρθρο για να απαθανατιστούν στην πλήρη ζοφερότητά τους, αν και αρκεί να αναφερθεί για την ώρα η ετυμηγορία του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ το 1857, σύμφωνα με την οποία οι αφρικανικής καταγωγής άνθρωποι που σύρθηκαν στην Αμερική ως σκλάβοι και οι απόγονοί τους -ήταν δεν ήταν δούλοι- όχι μόνο δεν προστατεύονταν από τις διατάξεις του φιλελεύθερου Συντάγματος, αλλά δεν θα αποκτούσαν και ποτέ την αμερικανική υπηκοότητα!
Την ίδια στιγμή, το ανώτατο δικαστικό σώμα κατέληξε ότι το Κογκρέσο δεν είχε καμία δικαιοδοσία να απαγορεύσει τη δουλεία στις ομόσπονδες πολιτείες του Νότου και οι δούλοι, επειδή ακριβώς ήταν δούλοι, δεν είχαν καμία νομική υπόσταση στα μάτια της δικαιοσύνης. Και επειδή οι σκλάβοι ήταν ακριβώς περιουσία των αμερικανών πολιτών, κανείς δεν θα μπορούσε να τους απελευθερώσει ή να τους απομακρύνει από τον κάτοχό τους χωρίς δικαστική μάχη (με έτοιμη την ετυμηγορία πάντα)! Το Ανώτατο Δικαστήριο κήρυξε δηλαδή αντισυνταγματικό τον νόμο του Κογκρέσου που έψαχνε να σπάσει τα δεσμά των αφρικανών σκλάβων, δημιουργώντας δεδικασμένο.
Η δικαστική μάχη του δούλου Ντρεντ Σκοτ να κερδίσει την ελευθερία του έπαιξε τον δικό της ρόλο στα γεγονότα που οδήγησαν τελικά στον εμφύλιο πόλεμο των ΗΠΑ τέσσερα χρόνια αργότερα…
